مشاهیر دشتی، به ترتیب تاریخی:

• فایز دشتی، شاعر مشهور دوبیتی سرا
• محمد خان دشتی، شاعر و حکمران دشتی
• سید علینقی دشتی مجتهد و شاعر
• میرزا محمد جعفر خان حقایق نگار خورموجی، مورخ
• ملاحسن کبگانی، شاعر
• شفیق شهریاری، شاعر
• شیخ عبدالله حاجیانی، موسس نخستین مدارس حوزوی در استان بوشهر به سبک جدید و در شهر خورموج و اصالتا از اهالی مسیله
• شیخ عبدالله هلالی دشتی
• علی دشتی، نویسنده
• شیخ ابوتراب عاشوری، از فعالان مبارز در زمان پهلوی
• میربهزاد شهریاری، نماینده اولین دوره مجلس شورای اسلامی از منطقه رودباران
• غلامرضا دادبه، محقق و موسیقی دان
• شایان حامدی، شاعر نوسروده
• سید محمدحسن نبوی، نماینده اسبق بوشهر در خبرگان رهبری
• علی مرادی، شاعر
• آیت‌الله میرزا احمد گنخکی دشتی از مجتهدان سنتی
• سید مصطفی حسینی دشتی، مولف
• میرزا ابراهیم دشتی(منهاج)، نماینده اسبق بوشهر در خبرگان رهبری
• سید کمال‌الدین شهریاری، نماینده اسبق رودباران در مجلس شورای اسلامی
• سید محمدمهدی پورفاطمی نماینده کنونی دشتی و تنگستان در مجلس شورای اسلامی
• حاج خورشید پورسعید
• محمدرضا صفدری، داستان نویس

• قلعه محمدخان دشتی
• قلعه داراب خان
• قلعه دختر لاور ساحلی
• آرامگاه صفا انگیز
• آرامگاه شاه اسماعیل
• مسجد درازی
• حسینیه درازی
• نیایشگاه مند

منبع:ویکی پدیا دانشنامه آزاد

زبان فارسی در دوران باستان

فارسی باستان گونه باستانی زبان فارسی بوده که دودمان هخامنشی بدان تکلم می‌کردند. نخستین یافته‌های نوشتاری از این زبان، سنگ‌نبشته بیستون است که پیشینهٔ آن به سدهٔ ششم پیش از میلادبرمی‌گردد. دبیرهٔ فارسی باستان، میخی بوده‌است که به نظر می‌رسد در زمان هخامنشی دبیرهٔ رایج در میان هیچ گروهی از مردم نبوده‌است و تنها دبیره‌ای ادبی برای نوشتن سنگ‌نوشته‌ها بوده‌است.درهمین زمان لهجه‌های دیگر ایرانی باستان نیز وجود داشته که پا به پای چهار زبان مهم دوران باستان مراحل تکاملی را می‌پیموده‌است، مانند زبان‌های زبان بلخی، سغدی، پارتی و خوارزمی.

باستان که از آغاز تا فروپاشی شاهنشاهی هخامنشی، تقریباً از سدهٔ بیستم تا حدود چهارم و سوم پیش از میلاد را دربرمی‌گیرد. از زبان‌های ایرانی باستان چهار گویش آن شناخته شده‌است: مادی، سکایی،اوستایی و فارسی باستان. از زبان مادی و سکایی که یکی در غرب ایران و منطقه فرمانروایی ماد و دیگری در شمال، از مرزهای چین تا دریای سیاه، از جمله بین اقوام پارت و ساکنان سغد، رایج بوده، تنها واژه‌ها و عبارت‌هایی در نوشته‌های دیگران برجای مانده‌است. اما از زبان‌های اوِستایی و فارسی باستان مدارک بسیار در دست است. زرتشت کتاب خود را به زبان اوِستایی نوشته‌است.

خط باستان، خط میخی بوده‌است و به نظر می‌رسد در زمان هخامنشی، خطی رایج در بین هیچ گروهی از مردم نبوده‌است و تنها خطی ادبی برای نوشتن سنگ‌نوشته‌ها بوده‌است که برای نگاشتن اینسنگ‌نوشته‌ها استفاده می‌شده‌است.زبان فارسی باستان از نظر دستوری پیچیده‌تر از نسل‌های بعدی فارسی بوده‌است.

نمونه‌ای از خط پارسی باستان: نام پَیشیاوادا، شهرکی که «محل بایگانی‌ها و متون مقدس» هخامنشی بود، به زبان پارسی باستان (حروف از چپ به راست خوانده می‌شود):

<img src="http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/c/c2/OldPersian-PA.svg/18px-OldPersian-PA.svg.png" alt="